BREEDBEELD gaat All-in voor inclusiviteit

Positief blijven in negatieve tijden

In Antwerpen werkte BREEDBEELD samen met deelnemers van Linx+ en Werklozencomité van het ABVV onder de noemer “Corona?Positief!”. Klaas Madereel (coördinator vanuit het ABVV): “Het werklozencomité bestaat uit mensen die momenteel geen job hebben en dus eigenlijk een beetje buiten het werkveld van de vakbonden vallen. We willen hen echter blijven betrekken bij de vakbond. Zij signaleren ons wat er goed en minder goed loopt binnen het werkloosheidsstelsel waardoor wij dan ook weer een beter zicht krijgen op de werking van de VDAB.” Nogal wat mensen in de werkloosheid hebben te kampen met sociaal isolement. Wat nog werd versterkt door de coronasituatie. Vanuit de werkgroep was de roep dan ook luid om van het project iets positiefs te maken. “Zo kwam één van onze deelnemers met het ‘Corona?Positief!’ idee. Niet makkelijk natuurlijk in een periode waar het negatieve vaak de bovenhand neemt. Maar we hebben het toch geprobeerd. Na wat brainstormen kwamen we dan met het idee om postkaartjes te maken en die uit te delen aan mensen in woonzorgcentra, een groep die het afgelopen jaar zeer geïsoleerd leefde.”

Vertrekken vanuit een dialoog

De eerste stap naar inclusiviteit is het erkennen dat mensen verschillend zijn. Met één gestandardiseerd opleidingspakket aankloppen bij sterk verschillende doelgroepen, heeft dan ook weinig zin. Daarom vertrekt ieder project vanuit een dialoog: wie willen we bereiken, hoe pakken we dat aan en wat is ons doel.
 
De concrete uitwerking van de workshops in Gent en Antwerpen was in handen van Hilde Braet. Hilde is een geëngageerd fotografe voor wie fotografie meer is dan mooie plaatjes maken. Met haar fotoprojecten en workshops wil ze sensibiliseren en de deelnemers en kijkers aanzetten om vastgeroeste ideeën en stereotypen in vraag te stellen. Toen BREEDBEELD haar contacteerde om als coach aan de slag te gaan voor All-in, moest ze dan ook geen twee keer nadenken. “BREEDBEELD stelde de doelgroepen voor, over de inhoud en hoe we de projecten zouden aanpakken, was nog weinig beslist. Het doel was wel duidelijk. We wilden fotografie, visuele kunst, bewegend beeld ook gebruiken om mensen die normaal gezien minder in contact komen met die media te stimuleren om verhalen te vertellen, om zich zo weerbaarder te kunnen opstellen.” Een idee dat helemaal in de lijn ligt van het boek De kracht van een foto dat Hilde enkele jaren geleden publiceerde. “De methode en hoe we de workshops zouden aanpakken, heb ik zelf ingevuld in samenspraak met de deelnemende organisatie en met de deelnemers.”

Geen eenheidsworst

Eens de thema’s waren afgebakend, werkte Hilde een wekelijkse workshop uit op maat van de doelgroep. Presentaties werden afgewisseld met oefeningen: luisteren, doen en samenwerken. “Bij Brake-Out deed ik bijvoorbeeld een sessie rond de vraag: wie ben ik? Hoe maak ik een zelfportret en hoe kan ik mezelf visueel presenteren? Wat zijn mijn talenten? In de workshop rond vriendschap en verbondenheid lag de nadruk dan weer op teamwork. Daar zochten we een antwoord op de vraag hoe we verbondenheid en vriendschap in beeldtaal kunnen uitdrukken. Hoe maken we een groepsportret?” Geen makkelijke opdracht, maar wel een die veel indruk maakte op de deelnemende jongeren. Fien en Luca beamen dan ook volmondig dat vriendschap en verbondenheid erg belangrijk zijn.
 
De lessen werden uitgewerkt in functie van de leefwereld en de mogelijkheden van de deelnemers. Bij Brake-Out waren die uiteraard helemaal anders dan bij het project in Antwerpen waar vooral wat oudere mensen aan deelnamen. “In Antwerpen heb ik onder andere gewerkt met een techniek uit de sociologie, de zogenaamde ‘photo-voices’. Die techniek wil via beeldtaal maatschappelijke toestanden aan de kaak stellen. Tegelijk wil ze een bepaalde groepsdynamiek teweegbrengen door over die maatschappelijke toestanden te praten.”

Wat niet verschilt tussen beide groepen is de nadruk op de inhoud van de foto eerder dan de techniek. Hilde: “De mensen uit Antwerpen werkten bijvoorbeeld bijna allemaal met hun smartphone. Diafragma, sluitertijd… daar hebben we het nauwelijks over gehad. Centraal stond de vraag: hoe kan ik met een beeld mensen beroeren?” Bij één van de andere opdrachten werden er naast het maken van portretten, ook interviews afgenomen. Iets wat Charlotte uit de Brake-Out-groep dan weer bijzonder fijn vond.
 
Hoewel de nadruk bij beide projecten vooral lag op het proces, werd er ook naar een eindproduct toegewerkt. Bij Brake-Out was dat een fototentoonstelling, bij het project met het werklozencomité zijn het postkaartjes die in woonzorgcentra afgegeven werden. Tijdens de finale selectie van beelden werd vooral gelet op de impact ervan. Hilde: “De kwaliteit van de beelden is belangrijk. De boodschap komt maar sterk genoeg over, als de zeggingskracht van het beeld ook goed is. Je wilt je boodschap communiceren met de buitenwereld en op die manier aanzetten tot een gesprek. Bij de postkaartjes die we bezorgden in de woonzorgcentra, staat er ook nog een positieve boodschap op het kaartje. Hoe dat zal uitdraaien is moeilijk te voorspellen door de beperkingen die we nog steeds ondervinden door corona.”

Meer info over All-in kan je hier op onze website raadplegen.
 
Wil je op de hoogte blijven en de activiteiten en resultaten van All-in bewonderen dan kan je lid worden van de Facebook-groep.