Een eigen plek, tussen China en Nederland

Lisa Hu onderzoekt met haar camera de belevingswereld van vrouwen in de Chinese immigrantengemeenschap in Nederland. Het gevoel tussen twee werelden te leven loopt als een rode draad door haar werk. Voor dit langlopende project heeft Lisa 25 vrouwen geïnterviewd en hen op een warme, zorgvuldige manier gefotografeerd. Naast de schoonheid en waarden die verbonden zijn met haar geliefde cultuur, dragen de beelden ook een feministische boodschap uit. Haar reeks is samen met die van de 18 andere fotografen van 27 maart tot 6 april te zien in de expo van Opus One in LaVallée in Brussel.

tekst: Tessa Van Thielen (20/03/2025)

‘A Proper Place’ toont een reeks portretten, kwetsbaar, maar tegelijk op een manier ook verbonden en vastberaden. Kun je ons iets vertellen over de oorsprong van jouw project?

"Ik ben van Chinese afkomst, maar woon al meer dan 20 jaar in Nederland. Ondanks mijn lange verblijf hier, heb ik me de afgelopen jaren vaak eenzaam gevoeld. Ik voel me niet helemaal Nederlands omdat ik ben opgegroeid in een andere cultuur en mijn Nederlands niet perfect is. Tegelijkertijd mis ik de ontwikkelingen in China. Elke keer dat ik terugkeer, moet ik wennen aan hoeveel er veranderd is. Dit geeft me het gevoel dat ik nergens echt thuis hoor. Ik vroeg me af hoe andere Chinese vrouwen in Nederland dit ervaren. Hebben zij een plek gevonden in de Nederlandse samenleving waar ze zich thuis voelen? Die nieuwsgierigheid vormde de aanleiding voor mijn project.

Ik heb specifiek gekozen voor Chinese vrouwelijke immigranten omdat zij door traditie en maatschappelijke vooroordelen vaak grotere uitdagingen tegenkomen dan mannen, grotere inspanningen moeten leveren en grotere opofferingen moeten doen om gehoord en gezien te worden in de samenleving. . De vraag hoe je de balans vindt tussen familie en carrière wordt bijvoorbeeld zelden aan mannen gesteld, terwijl vrouwen hier vaak mee te maken krijgen."

Je hebt 25 vrouwen geïnterviewd voor dit project. Hoe heb je hen benaderd? En hoe creëer je een veilige, open ruimte voor zo’n persoonlijk gesprek?

"Ik heb ongeveer 60 tot 70 mensen benaderd, maar velen van hen wezen mijn verzoek af. Ik begon met mensen die ik persoonlijk kende. De geïnterviewden stelden zelf ook vrienden voor. Daarnaast zocht ik via mijn persoonlijke sociale mediaplatforms naar mensen die bereid waren mee te werken aan de opnames. Voorafgaand aan het interview vraag ik meestal waar ze het liefst geïnterviewd willen worden, op hun werk of thuis, zodat ze zich in een vertrouwde en comfortabele omgeving bevinden."

Je sprak over kwetsbaarheid als vastberadenheid. Hoe heb je die elementen visueel in je portretten geïntegreerd?

"Kwetsbaarheid wordt bijvoorbeeld weergegeven door middel van zachtere belichting en subtiele details van het lichaam of stillevens. De vastberadenheid komt dan weer vooral naar voren in hun blik en lichaamstaal. In het algemeen heb ik in deze portretserie veel gebruikgemaakt van een ooghoogteperspectief; ik kijk niet op hen neer, maar ook niet tegen hen op. Ik beschouw mezelf als een van hen, we zijn gelijk. Dit is ook een manier om de balans tussen kwetsbaarheid en vastberadenheid uit te drukken."

Je thuis voelen is niet gebonden aan een specifieke geografische locatie of huidskleur. Ik heb mijn gevoel van “thuis” gevonden in de fotografie.

Tussen twee werelden

Het gevoel tussen twee werelden te leven is een rode draad in jouw werk. Hoe ervaar jij zelf deze dualiteit? En speelt die ook een rol in jouw artistieke visie?

"Leven tussen twee culturen brengt beperkingen en onzekerheden met zich mee, maar het is ook mijn rijkdom en mijn identiteit. Het leven in Nederland heeft me geholpen enkele vastgeroeste ideeën uit mijn traditionele cultuur los te laten, waardoor ik toleranter ben geworden tegenover minderheden en nieuwe ideeën, en me vrijer voel om mezelf te zijn. De Chinese cultuur, met haar nadruk op geduld en hard werken, heeft me dan weer veel geholpen bij het nastreven van mijn doelen.

De Chinese cultuur vormt mijn basis, maar mijn ervaringen in Nederland hebben mijn leven verrijkt. Ik begon dit project met de vraag: “Voel ik me meer thuis in Nederland of in China?” Na vier jaar fotograferen heb ik mijn antwoord gevonden: Thuisgevoel is niet gebonden aan een specifieke geografische locatie of huidskleur. Ik heb mijn gevoel van “thuis” gevonden in de fotografie."

Welke culturele waarden van de Chinese gemeenschap probeer je met jouw werk over te brengen aan een breder publiek? Hoop je dat jouw fotografie kan helpen om stereotypen te doorbreken?

"Ik hoop met mijn werk het publiek te laten zien dat de Chinese immigrantengemeenschap zich niet meer beperkt tot de horecasector, maar zich in verschillende branches hard inzet om te integreren in de Nederlandse samenleving. In mijn werk kunnen mensen vertegenwoordigers van de Chinese culturele traditie zien, zoals de schoonmaakster Ping, die ervoor kiest om als parttime schoonmaakster te werken om meer tijd met haar kinderen door te brengen en haar familie op de eerste plaats te zetten. Daarnaast is er een transgender persoon, die geboren was als de enige jongen in zijn gezin en na vijf jaar van overpeinzing en worsteling uiteindelijk besloot om zijn innerlijke stem te volgen en een vrouw te worden. Ook is er een vrouw die haar vele tattoos aan de camera toont en openhartig vertelt over haar biseksualiteit. Chinese vrouwen zijn divers en blijven voortdurend zichzelf verkennen en groeien."

De trap in het bedrijf waar ze werkt was 50 jaar geleden alleen toegankelijk voor Nederlandse mannen. Nu komt er elke dag een Chinese vrouwelijke architect via die trap naar haar werk.

Portretten in een breed, historisch perspectief

Wat waren de meest verrassende of ontroerende momenten van tijdens de interviews die je zijn bijgebleven?

"Toen ik een architecte uit Rotterdam interviewde, vertelde ze me dat haar bedrijf in de Van Nellefabriek is gevestigd (een modernistisch fabrieksgebouw en monument uit de jaren ’20 dat deel uitmaakt van het UNESCO-werelderfgoed, red.). Ze vertelde me dat de trap waar ze dagelijks langsloopt, 50 jaar geleden alleen toegankelijk was voor Nederlandse mannen. Nu komt er elke dag een Chinese vrouwelijke architect via die trap naar haar werk. Dit is iets om trots op te zijn, maar het laat ook zien dat de vooroordelen waarmee vrouwen te maken hebben, een breed en historisch perspectief hebben.

Bij het fotograferen van een groep vrouwen wil ik niet alleen de zon en schoonheid vastleggen; ik hoop dat meer mensen de uitdagingen van vrouwen durven onder ogen te zien. Zo heeft het me drie jaar gekost om een vrouw die in Nederland slachtoffer is van huiselijk geweld, te overtuigen om mee te doen aan de fotoshoot. In een vreemde cultuur en taal, geconfronteerd met zo’n onrechtvaardigheid, hoe is zij stap voor stap uit haar situatie geraakt? Ik denk dat dit soort verhalen niet alleen relevant zijn voor de Chinese gemeenschap, maar voor de hele samenleving. Ik ben zeer dankbaar en trots op deze sterke vrouwen die bereid zijn om zowel hun schoonheid als hun pijn voor de camera te tonen."

Denk je dat de ervaringen van de Chinese vrouwen die je fotografeerde verschillen van die van andere migrantengemeenschappen in Nederland? Wat zijn zaken die hen onderscheiden?

"Chinese vrouwen zijn voorzichtig met het blootstellen van zichzelf. Dit kan te maken hebben met onze traditionele opvoeding, waarin we van jongs af aan aangeleerd worden om bescheiden te zijn en niet op te vallen. Zelfs voor iemand als ik kost het veel moeite om anderen aan te moedigen om naar voren te stappen. Tegelijkertijd is de Chinese gemeenschap zeer hardwerkend en veerkrachtig; iedereen straalt in zijn of haar eigen vakgebied.

Verder is het voor iedereen moeilijk om je te integreren in het huidige leven en je thuis te voelen in een vreemde omgeving. Twijfels over identiteit, het omgaan met taal- en cultuurverschillen, en het vinden van je plek en waarde in een nieuw land zijn gemeenschappelijke problemen waarmee alle immigrantengroepen te maken hebben."

__________

Deze reeks van Lisa Hu maakt deel uit van de selectie van Opus One '24. De expo van deze editie is van 27 maart tot 6 april te bezoeken in LaVallée in Brussel. Het fotoboek is hier te koop.