Het zondagskind in elk van ons

Waarom heb je gekozen voor jeugd en kindertijd als thema?

Het is belangrijk voor mij om een universeel uitgangspunt te nemen voor mijn werk. Iedereen is kind of is dat geweest. Iedereen heeft een jeugd gehad. Ik wil het liefst iets vertellen over ervaringen die we delen, zaken die ons allemaal aanbelangen en die gelijklopende of herkenbare associaties oproepen. Toch ben ik met mijn reeks niet uit op infantilisering of het bestendigen van wat niet meer is. Daarbij merk ik wel dat de maatschappij ons vaak niet toelaat om matuur en volwassen te zijn. Tijdens hun jeugd hebben veel mensen een gebrek aan ruimte om kind te zijn en wanneer ze volwassen zijn, worden ze als kinderen behandeld. Dat is een maatschappelijke paradox. Het lijkt me noodzakelijk om ons op een bewuste manier tot onze voorbije ervaringen te verhouden, om als mens te kunnen groeien. Te vaak blijft ons bewustzijn afgesloten. Wanneer men dan toch de confrontatie aangaat, kan dit een doos van Pandora zijn die opengaat.

Is er een persoonlijke link met jouw eigen leefwereld?

Uiteraard. De ervaring van jouw kindertijd is per definitie persoonlijk. Daarom kan ik enkel mijn eigen captaties delen in de hoop dat iemand anders zich daarin herkent. Er bestaat geen collectieve herinnering aan ‘de jeugd’, maar door de kijker te laten kennismaken met mijn reeks kan iemand door een associatie getroffen worden. Ik kan mensen enkel uitnodigen in een wereld, zoals een kinderboek een wereld schept waar je in mag stappen. Het auteurschap is hier van ondergeschikt belang, meer nog, het auteurschap wordt eigenlijk aan de kijker zelf gegeven. Dit is belangrijk om te vermijden dat ik in betekenisloze abstracties zou vervallen, waardoor mijn werk los zou blijven van de realiteit. Daarbij wil ik niet meer laten zien dan nodig is en de kijker uitnodigen om zelf te vertrekken vanuit haar of zijn eigen referentiekader.

Speelt escapisme een rol in jouw reeks? Het voelt aan als een mooie vlucht, even weg van de realiteit.

Escapisme speelt inderdaad een grote rol in mijn project. Het ontsnappen aan onszelf is als een noodzaak, een poging om die vrijheid terug te vinden die we als kind gekend hebben. Escapisme is vaak een coping-strategie van vele mensen om hun batterijen op te laden en om de wereld aan te kunnen. Ik wil reflecties hierop uitwerken. Er is geen betere plek om een kind te ontmoeten dan in zijn of haar eigen fantasiewereld, lijkt me.

Roze tinten vormen een draad doorheen de reeks. Is er een specifieke reden waarom je teruggrijpt naar dit kleurenpallet?

Het roze dient een bepaald doel en doet haar werk, maar is niet mijn lievelingskleur. Zeker als kind niet. Toch kies ik voor roze omdat het een heel betekenisvolle kleur is. Als meisje word je haast opgezadeld met deze kleur en andere lelijke beeldtaal voor meisjes. Vergelijkbaar met het fenomeen waar je als meisje interesse in paarden uitdrukt. Je krijgt beelden van paarden, maar het zijn vaak vreselijk kitscherige foto’s, die te gesatureerd zijn en met een oppervlakkige standaardinvulling. Je krijgt geen prenten van Rubens waar de anatomie van het dier zichtbaar is.
         Met de roze mantel die ik over het werk trek, ben ik me wel heel bewust van het feit dat niet iedereen zijn jeugd rooskleurig is. De kleur roze is een kapstok, maar tegelijkertijd ook een extra uitdaging.