Je werkt in de reeks met verschillende technieken. Kan je hier iets meer over vertellen?

Ik denk dat er bij het maken van ‘The Visitors’ weinig beperkingen waren. Als je goed kijkt, zit er in dit project een vreemd spel tussen dag en nacht of met de obscuriteit van bepaalde omstandigheden. Lang niet alle foto’s zijn perfect - een bewuste keuze. Qua sfeer kan je daar creatief veel mee doen. Ik creëerde dit fictief universum ook op basis van cross-overs tussen fotografie en grafiekkunst – ‘printmaking’ in het Engels is, wat mij betreft, een correctere term. Dat was erg interessant. Het was een volledig nieuw experiment voor mij, maar wel één waarbij ik steeds het basisprincipe bleef koesteren om een foto-realiteit te tonen zonder trucages of nabewerking in Photoshop. In de realisaties met grafiekkunst werkte ik met de meest fotografische technieken, zoals lithografie en zeefdruk, maar ook met cyanotypie. Ik kan fotografie niet zomaar loslaten, het zit genetisch veel te diep in mijn beeldende expressie.
Ik ben ook steeds intensief bezig met de uiteindelijke presentatie op papier. Papier en beeld vormen een magisch huwelijk – voor mij komen foto’s pas echt tot leven wanneer ik ze begin af te drukken en er uiteindelijk alle bedoelde nuances in kan ontdekken. Meestal eindigen mijn projecten in een soort boekvorm; het moet telkens toch een beetje een verhaal worden, zeg maar. ‘The Visitors’ is een fotografisch kortverhaal, zoals ook de ondertitel ‘An outer space novel’ aangeeft. Er zijn heel veel leemtes die door de kijker zelf ingevuld kunnen, mogen of moeten worden. Precies dat is wat een kunstenaar wil, niet?