Pieter Vandendriessche

Human Interruptions

De Belgische kustlijn. We hebben ze op heel wat plaatsen naar onze hand gezet om er als mens te kunnen genieten van het wonderlijke ‘zee-gevoel’. Iedereen kent de typische gevolgen: flaneren op de kilometers lange, aangelegde zeedijken, de ene brasserie naast de andere, opeengepakt genieten van een prachtig zeezicht op de zevende verdieping van één van de ontelbare appartementsblokken. Gelukkig zijn er nog een aantal echte natuurgebieden tussen de kustgemeenten in. Toch zijn ook deze helaas niet onaangeroerd gebleven. Overal vind je sporen van het menselijk ingrijpen. Dit beeld wil de kijker kritisch laten reflecteren over onze drang naar controle en beheersing. Over hoe we er telkens in slagen de natuur ‘aan te tasten’ terwijl we deze af en toe beter zijn gang zouden laten gaan. Ook al lijkt de stenen constructie bijna op te gaan in de omgeving en ook al volgt deze de golving van de duinen, toch is er een gigantische tegenstelling tussen het natuurlijk overvloeien van de duinen in de zee en de afgelijnde onderbrekingen die we er zelf hebben aangebracht. Tussen de zachte vormen van ‘wat altijd geweest is’ – het zand, het duingras en de wolken – en de menselijke hardheid om onze omgevingen tot onze realiteit te maken. Dit beeld maakt deel uit van een langdurig project waarbij de menselijke ingrepen aan onze kust worden in vraag gesteld.

@reframed_photography