Fotografen Opus One '22
Hieronder vind je een overzicht van de eindwerken van de 18 fotografen die deel uitmaken van Opus One '22, 15 Belgische en 3 Griekse kunstenaars.
'Sans Souci'
Christina Antoniou keert met haar reeks terug naar de plek waar ze opgroeide: een buitenwijk ten westen van Athene. Ze wou dat haar foto’s een ironische zorgeloosheid uitstraalde, vandaar de Franse titel: 'Sans Souci' (zonder zorgen). De titel verwijst tegelijk ook naar een nieuwe plek, die Antoniou zelf construeert met haar beelden. Daarbij vervaagt ze de lijn tussen wat echt is en wat niet. Ze benadert de wijk vanuit de industriële gebouwen, verlaten terreinen en de bewoners en creëert hieruit een plek met een eigen identiteit en esthetiek.
'Miasma'
Het woord 'Miasma' wordt in monotheïstische religies gebruikt om ongezonde dampen die epidemieën veroorzaken te bedoelen. Vaak werd dat woord ook gebruikt om het vrouwelijk lichaam te onderdrukken en te marginaliseren. Daar draait dit werk van Aimilia Balaska om: het geweld en het misbruik van monotheïstische religies en het patriarchaat tegen vrouwen. Aan de hand van persoonlijke ervaringen deconstrueert ze de christelijke symboliek om dit om te keren en vrouwen en hun lichaam net te versterken en te emanciperen. In ‘Miasma’ combineert Balaska fotografie met video’s en installaties.
‘a glimpse of the concealed’
In ‘a glimpse of the concealed’ vertaalt Nele Bogaerts door middel van fragmentarische fotografische documentatie de ideeën die achter het modehuis JANUE schuilen. Ze gaat daarin aan de slag met verschillende noties van tijd. In de mode wordt tijd doorgaans als een vorm van ‘decoupage’ benaderd, waarbij zaken chronologisch na elkaar geplaatst worden. Modeseizoenen volgen elkaar jaar na jaar op en ontwerpers worden gedwongen om in deze chronologie te denken. Als alternatief vat deze reeks tijd niet zozeer op als een ‘decoupage’ maar als een ‘montage’ van momenten, vormen en sensaties, waarbij die momenten zoals in een film gelijktijdig door elkaar gemonteerd en beleefd worden. Het idee is om terugkerende sensaties, aanrakingen, beelden, bewegingen en relaties met het lichaam en de ruimte op te pikken die kunnen worden gemoduleerd. Ze worden uitgewerkt in verschillende materialen, bewerkt en opnieuw bewerkt. Bogaerts kijkt in verschillende richtingen: naar de toekomst, maar vanuit een diepgaande esthetische heroverweging van het verleden.
'There is always someone who understands you'
Ook zonder hun verhaal zijn de foto’s en collages van Peggy De Fijn waardevol en onvergetelijk. Ze verwijzen naar elementen die leven in het beeldgeheugen van elke kijker. Maar het verhaal dat aan de basis ligt van haar werk is zo tragisch dat de schoonheid van die beelden hartverscheurend wordt. Dan weet je bijvoorbeeld dat een zetel ook de plek is waar de man zat die haar misbruikte. En toch zullen de foto’s en collages nooit hun geheim helemaal prijsgeven. Het is beter zo.
'(Un)familiar Sands'
Voor de reeks ‘(Un)familiar Sands’ trok Marie Dreezen de afgelopen jaren regelmatig naar de Belgische kust. Een plek waar een paar maanden per jaar de toeristen toestromen om het alledaagse leven even te ontvluchten. Meestal is het hier echter verlaten. Enkel zij die de mensenvloed bedienen blijven achter. Wanneer deze vloed zich terugtrekt, opent er zich een nieuw universum. Verlaten vakantiehuizen worden omringd door de stilte van het landschap en vormen een onbekende wereld van leegte en isolement, een verborgen zijde van de westkust komt tevoorschijn.
Dwalend door deze zandlandschappen kom je terecht in een andere wereld. En wanneer de nacht valt word je dieper in deze mystieke scenes getrokken. Een landschap dat zowel herkenbaar als onherkenbaar is.
'Ground Zero'
In het kader van zijn afstudeerproject ‘Ground Zero’ verbleef straatfotograaf Mathieu Giudice een maand lang aan de Spaanse Costa, tijdens de winterperiode van 2021. Niet zozeer om overwinteraars te portretteren, wel om vanuit een apart standpunt voorbijwandelende mensen - al dan niet vergezeld van een huisdier - op de gevoelige plaat vast te leggen. Giudice koos er voor om zijn camera steevast laag tegen de grond te plaatsen. Het grote voordeel van dergelijke standpunt is dat voorbijgangers zich vaak niet bewust zijn van de aanwezigheid van de fotograaf. Ze lopen achteloos door het beeld, onbewust van de scènes waarin ze de hoofdrol spelen. Het resultaat is een speelse reeks, met gelaagde composities en soms een vleugje humor.
'Znamya'
Moermansk ligt in het uiterste noordwesten van Rusland, midden in de Arctische woestijn. Als grootste stad in het Noordpoolgebied, is Moermansk de belichaming van de utopie van het hoge noorden, een geheimzinnige stad die de helft van het jaar in het donker leeft. Sovjets werden er in de tijd van de USSR heen gestuurd om het Russische noordpoolgebied te domesticeren. Het uitbouwen van deze plek was van strategisch belang en maakte deel uit van de expansionistische mentaliteit van de USSR. Of deze poolgebieden effectief leefbaar waren, werd nooit in vraag gesteld. Na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie zag Moermansk haar bevolkingsaantal dan ook drastisch dalen.
Aangetrokken door de poolnacht en de geheimzinnigheid van deze regio, trok Aurélien Goubau naar Moermansk. Los van de huidige geopolitieke kwesties, liet hij zich leiden door ontmoetingen met de bewoners van de stad. Mensen wiens lot verbonden in met de nacht en dat van hun land. Het is in het hart van deze huizen dat de identiteit van deze mensen wordt onthuld. Ver van de macht van Moskou zien velen zichzelf als slachtoffer van het beleid van Poetin en lijkt er een kloof te bestaan tussen de militaire plannen van de autoriteiten en het dagelijks leven van de burgers. De beelden van Goubau confronteren ons met het beeld van de huidige Russische bevolking, haar geschiedenis, haar mysteries, haar tederheid, haar zwakheden en haar dromen.
'Seeing Through Paintings'
Teo Kouzis wilt met ‘Seeing Through Paintings’ een gesprek tot stand brengen tussen kunstwerken en modefotografie. Zo creëerde hij vijf fashion-reeksen gebaseerd op beroemde schilderijen. Hij haalde de originele werken binnenstebuiten en probeerde er niet alleen zijn eigen verbeelding mee aan te zwengelen, maar ook die van de kijker. Voor Kouzis is zijn werk een manier om los te komen van de dagelijkse realiteit, wat hij ook bij de kijker probeert te weeg te brengen. Zonder onverschillig te willen zijn bij de huidige turbulente - en soms beangstigende - politieke situatie, kan het soms deugd doen even aan de werkelijkheid te ontsnappen.
'Are all those who wander lost?'
Anne Lammens merkte al snel op dat 's nachts fotograferen haar ding was: door de lens kwam dat glimpje licht tot leven in een uitbundige, bevreemdende of zachte gloed. Haar foto’s werden vooral genomen op koude, winderige, eenzame nachten. Haar lichaam wilde de warme zetel opzoeken, maar toch dreven haar gedachten haar op een nachtelijk uur de deur uit. Het uurtje fotograferen werden er al snel zes, tot bevroren vingers en een platte batterij haar huiswaarts deden keren.
'Leren cremeren'
Dierencrematorium Oost-Vlaanderen is het enige dierencrematorium in de provincie Oost-Vlaanderen. Ze zijn gespecialiseerd in individuele crematies van huisdieren. In April 2021 startte Nick Moons er als ovenist. Hij werkt vooral achter de schermen. Zijn grootste taken zijn de pootafdrukjes en plukjes haar maken, de crematies en de verwerking van de assen. Wanneer hij anderen vertelt over zijn job, merkt Moons vaak een combinatie van afschuw, nieuwsgierigheid en fascinatie. Hij is er zich volledig van bewust dat het verlies van een huisdier een zeer emotioneel proces is, maar voor hem blijft het werk. ‘Leren cremeren’ neemt de kijker mee in een dag in het leven van een ovenist in het dierencrematorium. Met zichzelf als onderwerp, leert hij de kijker alle stappen die een geliefd huisdier doorloopt; vanaf het moment dat het binnen komt tot en met de verwerking van de assen.
'Terra Incognita'
In ‘Terra Incognita’ onderzoekt Gaëlle Spaas een nieuwe beeldtaal binnen de vernieuwende technologieën van het post-digitale tijdperk. Ze speelt met de grenzen tussen realiteit, fictie en virtualiteit door de computer als creatief instrument in het creatieproces te betrekken. Met behulp van computer-gegenereerde beelden – CGI – en een generatieve benadering, tast ze dit voor haar nog onbekende terrein af. Met haar hybride beelden probeert ze de grenzen van de fotografie te verschuiven tot waar de reële en het virtuele elkaar kruisen. Waar fotografie ooit werd beschouwd als het vastleggen van de werkelijkheid, genereert Spaas nu haar eigen werkelijkheid vanuit de blik van een beeldmaker.
'Wij waren wolven'
‘Wij waren wolven’ van Rebecca Tanghe gaat over de groep buurtkinderen die zich tijdens de eerste lockdown verenigd hebben. Haar werk toont de kinderen zoals volwassenen 'kind zijn' willen herinneren: vrij, onbezonnen en weerbaar. Ze duikt in hun wereld en kijkt op hun manier, spelend met haar camera in de natuur die geen einde lijkt te kennen. Maar ze toont hen ook als kwetsbaar en fragiel, in relatie tot elkaar en tot diezelfde natuur.
'Blurred Lines'
‘Blurred Lines’ van Veerle Vandelacluze is een fotografische uitnodiging tot kritische reflectie over de relatie tussen mens en dier. De dierentuin vormt hierbij het symbolische decor waarin beiden elkaar ontmoeten, zij het in een duidelijke pikorde. Vandelacluze hekelt namelijk het exceptionalistische perspectief waarmee de mens als een soort ‘uitverkoren soort’ naar dieren kijkt, een contrast dat ze extra in de verf zet met het harde, contrastrijke zwart-wit in haar beelden. Met het spel van kijken, wegkijken en nepkijken, wil Vandelacluze geen medelijden opwekken voor de dieren. Ze wil net de toeschouwer betrekken en uitnodigen om op een andere manier na te denken over de verhoudingen, verschillen en raakvlakken tussen mens en dier. ‘Blurred Lines’ is zo een oproep tot menselijke nederigheid en oprechte nieuwsgierigheid.
'Personne ne savait où tu étais'
Het afstudeerproject van Isabelle Vandewalle is grotendeels autobiografisch: van 2001 tot 2011 reisde ze meermaals per jaar met haar toenmalige echtgenoot met de woonwagen naar de Franse havenstad Le Havre, een unieke plek, waar ze van ging houden. Jaren later, geïnspireerd door de film ‘Le Havre’ van Aki Kaurismäki en beperkt door de lockdown, gaat Vandewalle via Google Street View virtueel op pad in de stad die ze zo goed kent, op zoek naar beelden van haar overspelige echtgenoot en diens minnares. Beelden van de doorleefde stad verweeft ze in dit fotografische videowerk met persoonlijke herinneringen.
‘Picture Yourself a Love Letter’
De reeks ‘Picture Yourself a Love Letter’ is een weerslag van Liza Vandenbempts zoektocht naar liefde, en specifieker haar liefde voor fotografie. Tijdens haar laatste bachelorjaar raakte ze haar interesse in het medium kwijt. Tijdens haar master besloot ze te onderzoeken hoe ze die liefde kon terugvinden. Door zichzelf kleine opdrachten te geven en dagelijks beelden te verzamelen, probeerde Vandenbempt haar passie te hernieuwen. De reeks is een selectie van die intuïtief genomen snapshots. Deze foto’s zijn voor haar erg belangrijk omdat ze haar op de been hielden en ervoor zorgden dat ze nooit echt stopte met fotograferen.
'Uitgewist'
Veel van Ann Van Gompels herinneringen zijn uitgewist door een treinongeval jaren geleden. Door de tijd heen zijn deze terug ingevuld door verhalen en foto’s die voor haar de realiteit zijn geworden. Voor 'Uitgewist' is ze diep in haar geheugen gaan graven naar de flarden van wat ze zichzelf nog meent te herinneren, zonder de invulling van een ander. Aan de hand van foto’s uit het familiearchief heeft ze deze momenten gereconstrueerd. Om het uiterlijke beeld te doen kloppen met haar innerlijke beeld ondergaan haar fotocollages een heel proces. Zowel digitale als manuele handelingen voegen een extra gelaagdheid toe: een (digitaal) ‘stoflaagje’. Net zoals ‘echte’ herinneringen fluctueren haar beelden bij elke stap die ze neemt en blijft het reële ongrijpbaar.
'It's Okay I'm Only Bleeding'
In 'It’s Okay I’m Only Bleeding’ onderzoekt Ruth Vanherwegen of een microscopisch beeld van bloed een therapeutische werking kan hebben op mensen in rouw. Iemand verliezen maakt deel uit van het leven. Maar wat als het je overkomt? Hoe ga je om met de rouw en het verdriet? Want verdriet mag niet te lang duren, het mag niet storen. Mensen zoeken rouwende vrienden of familie vlak na de feiten wel op, maar daarna gaat het leven door. Zijn dit uitspraken die je bekend voorkomen?
Om een antwoord te krijgen op haar onderzoeksvraag voerde Vanherwegen een kwalitatief onderzoek aan de hand van literatuurstudies, gesprekken, microfotografie, audio-experimenten en een podcast. Ze stelde een groep samen van vijf personen die elk met verlies in aanraking zijn gekomen en ging met hen in dialoog. Zij vormden de steekproef van het onderzoek. Hun bloed vormt ook de basis van het fotografische project. De microscopische beelden van bloed werden door een emulsielift overgedragen naar artisanaal geplooid en vormgegeven glas. Dit ‘Choreomania Object’ is symbool gaan staan voor rouw en voor het feit dat deze een plaats mag hebben in onze maatschappij. Het opent de weg naar gesprek en laat negativiteit wegvloeien.
'[Re]Mark'
In ‘[Re]Mark’ maakt Ina Weyers ons getuige van de pogingen van mens en natuur om grip te krijgen op zichzelf, tijd en omgeving. Wat ons ontglipt, willen we vasthouden. De fotografie is daar zelfs het ultieme voorbeeld van. In deze reeks verkent Weyers de grens tussen bewust door mensen nagelaten tekens en onbewust achtergelaten sporen. De tijd tekent vormen af, fases laten afdrukken na. ‘[Re]Mark’ poogt dit constante spel tussen opbouw en afbraak, ingrijpen en vrijheid, tussen eeuwigheid en tijdelijkheid op te roepen. De beelden nemen ons mee in de oneindige krachtmeting tussen orde en chaos, controleren en loslaten en tussen cultuur en natuur. Alles komt. Alles (ver)gaat. Alles circuleert. Alles regenereert. Alles markeert.
Bedankt! Je bent nu ingeschreven op onze nieuwsbrief.