"The First to See a Bird" is een weerslag van talloze wandelingen en dwaaltochten. Deze collectie beelden balanceert, als een visueel geheugen, tussen vergeten en onthouden. Wat geweest is verandert en vervormt in een actief proces van associatie en herinnering, waardoor de ondoordringbare grens tussen verleden, heden en toenkomst vervaagt. Door beelden te construeren en te deconstrueren, legt Judith Desmyttere de vinger op de spanning tussen de werkelijkheid en het beeld dat de camera vastlegt, als reflectie over de werkelijkheid. Haar werkproces als fotograaf, van de psychologie van de fotograaf tot de apparatuur waarmee ze werkt, maakt deel uit van deze reflectie. Visuele en naratieve associaties geven de reeks vorm, waardoor de eigenlijke betekenis puur een mentale constructie wordt.
https://www.judithdesmyttere.com/
Het foto-essay "Laten We Zacht Zijn voor elkaar" focust op het leven in de kloostergemeenschap van de Congregatie Sint-Vincentius a Paulo in Opwijk. Het werpt een blik achter de schermen van een voor buitenstaanders onbekende wereld, een gemeenschap waar naast het geloof ook de stilte en de leegte opvallend aanwezig zijn. Omdat de laatste decennia nog maar weinig jongeren zich “geroepen” voelen om kloosterzuster te worden, is deze gemeenschap, en de andere, meer en meer bedreigd in haar verdere bestaan. De kloosterlingen zijn zich erg bewust van deze realiteit. Waar er vroeger enkele honderden zusters woonden in het majestueuze gebouw, zijn er nu nog slechts achtentwintig bewoners.
https://fvandervorst.wordpress.com
Met "The Peach Blossom Spring" onderzoekt Boris Vermeersch de vertelkracht van het fotografische medium. Hiervoor baseerde hij zich op de kenmerken van sprookjes, waarin figuren en plaatsen nooit zijn hoe ze zich aan de buitenwereld vertonen. Op een dag ontdekte hij een mysterieus eiland waar mensen van over de wereld een nieuwe plek hadden gevonden om, onder de zon, hun leven op te bouwen, hun kinderen op te voeden en gelukkig te zien, weg van de westerse consumptie- en prestatiemaatschappij. Geïntrigeerd besloot hij het eiland rond te trekken en zoveel mogelijk pioniers van het vrije leven te ontmoeten. Hij kwam er mensen tegen uit Israël, Spanje, Jordanië en Nieuw-Zeeland, uit Duits-, Zwitser- en tal van andere landen. In een korte tijdsspanne probeerde hij zoveel mogelijk persoonlijke verhalen van deze mensen om te zetten in sprekende beelden. Met zijn beelden van de omgeving en van zorgvuldig gekozen details, weet Boris daarnaast ook de unieke sfeer van het eiland te weer te geven. De meeste eilandbewoners leven in uitgehouwen grotten of zelfgebouwde hutten. Om dit aspect van pre-civilisatie in de verf te zetten gebruikte Boris Vermeersch een gedateerde 4x5-inch camera en Fuji Velvia 100 film, rijk aan warme kleurzwemen.
De titel van de reeks is afkomstig van een oude Chinese mythe, "The Peach Blossom Spring". Boris Vermeersch herschreef het verhaal en laat het graag gelden als introductie tot de beelden. In het verhaal waadt een afgedreven visser door een bloeiend veld vol perzikbomen om vervolgens op een immense berg te botsen, waarin een kleine doorgang gehouwen is. De tunnel leidt hem naar een paradijselijke plek waar mensen leven die vervreemd geraakt zijn van de samenleving. De visser verblijft er enige tijd, maar keert nadien terug naar huis. De magische plek wordt echter nooit teruggevonden. Haar locatie blijft voor eeuwig geheim.
Foto's © Judith Desmyttere, Boris Vermeersch en Fons Van der Vorst
Bedankt! Je bent nu ingeschreven op onze nieuwsbrief.