Een persoonlijk verhaal in een breder kader

Ondanks het persoonlijke karakter van haar werk, en waarschijnlijk zelfs net daardoor, krijgt het werk van Goldin een veel bredere reikwijdte. Het vormt een soort tijdsdocument van een generatie. Fotografie was voor haar een manier om vrienden en haar zelfgekozen familie dichtbij zich te houden, terwijl ze steeds meer mensen verloor aan de gevolgen van AIDS of overdosissen. Toch vertelt Goldin haar verhaal niet alleen voor zichzelf, maar “voor de samenleving”. Ook met de expo ‘Witnesses: Against Our Vanishing’ die ze eind jaren ’80 cureerde met werk van HIV-positieve kunstenaars, kaartte Goldin de AIDS-problematiek en het beleid rond de epidemie aan.

Zelf kreeg ze in deze periode ook te maken met verslaving. Na jaren van occasionele roezen neemt haar heroïnegebruik pijlsnel toe na de mishandeling door haar vriend. Goldin besloot hulp te zoeken en kickt af. Lange tijd ging ze nuchter door het leven, maar in 2014 loopt het opnieuw mis. Na een operatie krijgt ze OxyContin voorgeschreven, een opioïde om de pijn te bestrijden. In een mum van tijd raakt ze verslaafd aan OxyContin, dat ze als veel verslavender ervaart dan de heroïne die ze in de jaren ’80 gebruikte. En Goldin was zeker niet de enige.