‘All the beauty and the bloodshed’: een portret van Nan Goldin

Op deze school leerde Goldin fotograaf David Armstrong kennen en er ontstond een hechte band tussen hen. Armstrong woonde in een huis met verschillende dragqueens en  introduceerde Goldin, die niet veel later ook bij hen introk, in deze scene die een belangrijke rol zou spelen in haar werk, zoals in de bundel ‘The other side’. “Ik woonde samen met een aantal drag queens, dus fotografeerde ik drag queens. Ik heb nooit besloten dat dragqueens een onderwerp vormden dat ik moest fotograferen. Mijn werk was altijd een directe uitloper van mijn leven. Ik heb de behoefte om alles te onthouden. Vanuit die behoefte komt de fotografie.”

Deze manier van werken maakte van Goldin één van de grondleggers van de dagboekfotografie. Haar proces werd destijds echter niet serieus werd genomen door de - voornamelijk mannelijke - fotografen en galeristen. Een echte fotograaf bracht, naar de normen van die tijd, niet haar eigen leven in beeld en al zeker niet in kleur. De norm toen was verticaal en zwart-wit. Voor Goldin was dit echter de enige mogelijke manier van werken.

Een nieuwe periode van ontwennen en herstellen vormt het startschot voor haar activisme tegen de Sackler familie, de farmaceutische dynastie die profiteerde van deze crisis. Hun bedrijf Purdue Pharma bracht OxyContin op de markt als een “niet-verslavend wondermiddel”, dat veelvuldig werd voorgeschreven door artsen en helaas wel verslavend bleek. De opioïden-crisis kostte in de V.S. de voorbije 25 jaar het leven aan zo’n half miljoen Amerikanen, alleen al door overdosissen, en maakte miljoenen anderen verslaafd. Verslavingen die de Sackler familie ook heel wat geld opleverden. 

Daarnaast is de familie actief in het publieke leven. Zo hebben ze een grote kunstcollectie en doneren ze grote bedragen aan grote kunstinstituten over de hele wereld waarmee ze hun imago oppoetsen. Met de actiegroep P.A.I.N. (Prescription Addiction Intervention Now) richt Goldin haar pijlen op musea waar haar eigen werk in de vaste collectie zit. Vastberaden plant ze een domino-effect te creëren in de kunstwereld en deze instituten te overtuigen om geen donaties van de Sackler familie meer te aanvaarden.

Poitras laat op die manier in haar docu de ruimte voor Goldins typerende intieme en persoonlijke toets. Zo zijn de scènes rond de dood van Goldins zus Barbara diep ontroerend. De liefde van Goldin voor haar oudere zus, die haar 'opvoedde', is duidelijk zichtbaar, net als het verdriet.

Het leven en werk van Goldin zijn doordrongen van verhalen van mensen die het slachtoffer werden van een systeem. Haar onconventionele levensloop komt dan ook voort uit haar afwijzing van traditionele normen en waarden, en mogen we lezen als een zoektocht naar vrijheid en bevrijding van de verwachtingen van de maatschappij. Met haar levensloop als rode draad door de documentaire, legt Poitras bloot hoe Goldins strijd tegen de Sacklers helemaal binnen dit plaatje past.

Goldins woede tegenover de Sackler familie is persoonlijk, maar draait om veel meer dan haar eigen verslaving. “Als je denkt aan winst ten koste van de pijn van andere mensen kan je alleen maar woedend zijn,” zegt ze in de film. De baanbrekende fotografie van Goldin wordt zo wederom aangewend als instrument tot het aanzetten van verandering in de wereld. Wanneer je omringd bent door het onderbelichte, is het vastleggen van je alledaagse leven een daad van activisme.